Í ruskveðrið ynski eg Landsfelagnum fyri bjargingarfeløg í Føroyum, hjartaliga til lukku. Stovnandi árið varð 1975 og leita vit í skjølum felagsins, er 15. november stovningardagurin.
Nógvar eru bjargingarnar og mangir eru tímarnir, har fólk kring alt landið – sjálvboðin – hava lagt nógv fyri, at hjálpa í ymsum vandastøðum.
Vandamikið er á sjógvi og á landi. Men vit kunnu gleðast um, at venjingar av ymsum slag fyrireika bjargingarfólkið á ymsan hátt. Tó ásanna vit enn, at tiltøk eru, ið ikki enda væl. Hvussu væl vit eru fyrireikað, verða støður, har deyðin vinnur. Men vit kunnu í øllum lutum líta aftur á tilbúgvingar, har fólk bjóða seg til í væl skipaðum leitingum – og at bjargingarnar ofta enda væl.
2016 verður tíanverri árið, ið vit serliga minnast ótryggleikan. Men hesin ótryggleikin var í pappírsveldinum. Hetta er árið, har trygdin hjá bjargingarfólkum stóð fyri skotum. Brádliga vórðu bjargingarfeløgini kastibløka. Brádliga var ótryggleiki, um trygdina hjá bjargingarfólkunum. Tíbetur eru tryggingarviðurskiftini komin á pláss.
Eg loyvi mær vegna Nólsoyar Bjargingarfelag at ynskja øllum til lukku. Vit spenna okkum út við venjingum og tvørfakligum samstarvi, at sjálvbodnu bjargingarfólkini framhaldandi kunnu verða liður í tryggari tilbúgving.
Við bjargingarkvøðu
f. Nólsoyar Bjargingarfelag
Jákup av Skarði, formaður
